Er is een tijd geweest dat ik droomde over hele kuddes paarden die me tegemoet kwamen galopperen. Ik was bang dat ze me onder de voet zouden lopen en zocht naar een schuilplaats die er natuurlijk niet was. Wel voelde ik een aanwezigheid, een warme liefdevolle energie, die me er op wees niet bang te zijn en ze juist wel tegemoet te treden. Dan bleef ik staan. En dan bleek het allemaal wel mee te vallen; ze minderden vaart en liepen om me heen om hun weg te vervolgen. Vaak kwam er één naar me toe om me zachtjes, bijna teder, aan te raken. Ik durfde te blijven staan en het voelde goed. Ik werd er zelfs blij van en zo werd ik ook wakker.

Pas veel later realiseerde ik me dat die paarden, en dan vooral hun kracht, me iets zeiden over mijn eigen kracht. Ik was bang voor mijn eigen kracht! Bang om in mijn kracht te staan, daarnaar te handelen en verantwoording te nemen voor mijn eigen leven. En vooral bang voor de consequenties die dat met zich mee zou brengen. Ga er maar aan staan, het heft in eigen handen, je kracht gebruiken en laten zien wie je bent! Met al onze oude overtuigingen over hoe je je hoort te gedragen, volgens onze opvoeding, school, werk en regels die we moeten volgen. We zouden eens afgewezen kunnen worden. Om wie we durven te zijn in plaats van hoe het hoort. Dat vergt moed.

Maar ik vind paarden prachtige wezens, naast de kracht die ze uitstralen zie ik ook hun schoonheid en zachtheid. Hun natuurlijke gratie en één zijn met de natuur maar ook met de mens. Daarom omarm ik ze in gedachten, net zoals mijn eigen kracht, dankbaar voor hun boodschap in mijn dromen.